Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017

Στον Ανάβατο της Χίου - Ανάβατος, Χίος «Ο Μυστράς του Αιγαίου»!!

Ανάβατος (αυτός στον οποίον δεν είναι δυνατόν να ανεβεί κάποιος) και όχι Αναβατός (αυτός στον οποίον μπορεί να ανεβεί κάποιος): 
η ονομασία του φημισμένου οικιστικού συνόλου της Χίου υποδηλώνει τον κατεξοχήν αμυντικό-οχυρωματικό χαρακτήρα του μεσαιωνικού οικισμού.
ANAVATOS CHIOS, Ανάβατος, Χίος

Τόπος μοναδικής ομορφιάς, γεμάτος ιστορία, τέχνη και θρύλους, ο Ανάβατος, ο «Μυστράς» της Χίου, στέκει περήφανος στην πλευρά ενός απόκρημνου βράχου, φύσει οχυρή θέση στην καρδιά του νησιού.

Η μεσαιωνική πολιτεία με το μεγάλο ιστορικό και πολεοδομικό-αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον γνώρισε περίοδο ακμής κατά τους τελευταίους αιώνες της Τουρκοκρατίας, αλλά δέχθηκε ισχυρά πλήγματα τόσο από τους Τούρκους κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης (σφαγή της Χίου, Μάρτιος-Απρίλιος 1822) όσο και από τον καταστρεπτικό σεισμό του 1881.

Tο ένδοξο παρελθόν και τη μεσαιωνική δομή τού αρμονικά δεμένου με το τραχύ φυσικό περιβάλλον οικισμού συναντά ο επισκέπτης σε κάθε βήμα του: στα πέτρινα κτίσματα, φτιαγμένα από την αναβατούσικη πέτρα, στις καμάρες, στις εκκλησίες της Παναγίας και του Tαξιάρχη.

Ο οικισμός του Ανάβατου αποτελείται από τρία τμήματα (τόσες είναι και οι οικιστικές φάσεις): την Ακρόπολη, στην κορυφή του βραχώδους εξάρματος, το Μεσοχώρι (αναπτύχθηκε περί το τέλος της Γενουατοκρατίας) και το Νέο Χωριό, που απλώνονται στην ανατολική κλιτύ του βράχου.

Τα κτίσματα του οικισμού είναι μικρά, διώροφα ως επί το πλείστον (το ισόγειο χρησιμοποιείται ως αποθηκευτικός χώρος ή στάβλος, ενώ στον όροφο κατοικεί η οικογένεια), τα λιγοστά ανοίγματα, τοξωτά και μικρού μεγέθους, τοποθετούνται στον όροφο, οι δε υπαίθριοι χώροι είναι ελάχιστοι.

Η γνωριμία με τον ξακουστό Ανάβατο μπορεί κάλλιστα να συνδυαστεί με μια επίσκεψη στα Αυγώνυμα, χωριό με ρομαντικό χρώμα και μεσαιωνική ατμόσφαιρα, αλλά και στον όρμο της Ελίντας με τα γαλαζοπράσινα νερά.

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Τρίτη 1 Αυγούστου 2017

Εθνικό Πάρκο Σχινιά-Μαραθώνα

Ο Σχινιάς, στην άκρη του όρμου του Μαραθώνα, πλούσιος σε βιοτόπους και σπάνια ζώα και φυτά, αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα Πάρκα της χώρας, συνδυάζοντας το περιβάλλον, τα ιστορικά τοπωνύμια και την αναψυχή. Το Πάρκο, που ιδρύθηκε το 2000 είναι το σημαντικότερο παράκτιο οικοσύστημα της Αττικής. Καταλαμβάνει μια μεγάλη έκταση που ονομαζόταν ιστορικά το Μεγάλο Έλος του Μαραθώνα, τους γύρω λόφους, τη χερσόνησο Κυνόσουρα, τη λίμνη Στόμι, το παραθαλάσσιο δάσος κουκουναριάς, την ακτογραμμή και μέρος του όρμου Μαραθώνα. Η έκταση του Πάρκου φτάνει τα 13.000 στρέμματα. Παλιότερα η λίμνη Στόμι στα ανατολικά ήταν μια μόνιμη λίμνη συνολικής έκτασης 180 στρεμμάτων στην οποία κατέληγαν τα νερά της Μακαρίας πηγής και του έλους. Δυστυχώς όμως με την κατασκευή αποστραγγιστικών ταφρών τα νερά διοχετεύτηκαν προς τη θάλασσα και πλέον οι ψάθες και οι καλαμιές έχουν κατακλύσει την περιοχή της λίμνης. Το δάσος με τις κουκουναριές είναι ένα από τα ελάχιστα που διατηρούνται ακόμα σε όλη τη Μεσόγειο. Παρότι μικρός σε έκταση, ο Σχινιάς έχει τεράστια οικολογική αξία καθώς μέσα σε αυτόν συναντά κανείς έναν πλούτο από διαφορετικούς  οικότοπους. Τα εκτεταμένα έλη, οι πυκνοί καλαμιώνες, οι μικρές λίμνες και οι λούτσες, το δάσος κουκουναριάς, η αμμώδης ακτογραμή, οι ασβεστολιθικοί λόφοι με τη μεσογειακή βλάστηση, ο αμμώδης βυθός και τα υποθαλάσσια δάση από ποσειδωνίες εναλλάσσονται προσφέροντας μια μοναδική εμπειρία για εξερεύνηση και περιβαλλοντική εκπαίδευση.
Το παραθαλάσσιο δάσος με τις κουκουναριές και τα σχίνα, απ’όπου πήρε και την ονομασία της η περιοχή, διακρίνεται από την παρουσία σπάνιων λουλουδιών, όπως το άλλιο Allium chamaemoly, η άγχουσα Anchusa aggregata, η κενταύρια Centaurea spinosa, οι ορχιδέες Spiranthes spiralis, Orchis papilionacea, O. tridentata, Serapias orientalis, S. lingua, S. parviflora, Ophrys oestifera, O. ferrum-equinum, κ.ά. Η χερσόνησος της Κυνόσουρας αποτελεί ένα τυπικό φρυγανικό οικοσύστημα στο οποίο αναπτύσσονται άρκευθοι (Juniperus phoenicea), πουρνάρια, σχίνα και αγριελιές. Στην χερσόνησο φυτρώνουν πολλά ενδιαφέροντα λουλούδια, όπως η σπάνια ενδημική φριτιλάρια Fritillaria obliqua, η Nigella arvensis, η Satureja nervosa, οι ορχιδέες Orchis quadripunctata, Ophrys aesculapii, O. lutea, κ.ά. Τα φυτά που απαντώνται στον υγρότοπο είναι χαρακτηριστικά ελώδη είδη, όπως αρμυρίκια, η Juncetalia maritime, η Αrthrocnemetalia fruticosi, η σαλικόρνια, τα αγριοκάλαμα, αλλά και λουλούδια όπως Ranunculus muricatus, Aster tripolium, Apium nodiflorum, Teucrium scordioides, Tragopogon pratensis και οι σπάνιες ορχιδέες Orchis palustris και O. laxiflora.

Στον Σχινιά έχει καταγραφεί η παρουσία περίπου 200 ειδών πουλιών. Το έλος αποτελεί σημαντικό μεταναστευτικό πέρασμα σπάνιων ειδών, όπως η χαλκόκοτα και ο γερανός. Από τα αρπακτικά έχουν παρατηρηθεί στικταετοί, σταυραετοί, φιδαετοί, ψαραετοί, αετογερακίνες, γερακίνες, καλαμόκιρκοι, βαλτόκιρκοι, λιβαδόκιρκοι, πετρίτες, δεντρογέρακα, βραχοκιρκίνεζα και μαυροκιρκίνεζα. Πολλά είναι τα είδη των ερωδιών και των παρυδάτιων πουλιών. Πορφυροτσικνιάδες, σταχτοτσικνιάδες, λευκοτσικνιάδες, μικροτσικνιάδες, νυχτοκόρακες, κρυπτοτσικνιάδες ζούνε μέσα στα πυκνά καλάμια. Πάπιες όπως, καπακλήδες, πρασινοκέφαλες, σπάνιες βαλτόπαπιες, σουβλόπαπιες, χουλιαρόπαπιες, κιρκίρια, σαρσέλες, γκισάρια, μαυροκέφαλες, σφυριχτάρια, και πολλά ακόμα παρυδάτια και υδρόβια, όπως βουβόκυκνοι, αλκυόνες, ποταμοσφυριχτές, νανοβουτηχτάρια, λασποσκαλίδρες, νανοσκαλίδρες, σταχτοσκαλίδρες, φαλαρίδες, τουρλίδες, λιμόζες, καλαμοκανάδες, λασπότρυγγες, δασότρυγγες, μαχητές και διάφορα γλαρόνια ζούνε μέσα στο έλος και σταθμεύουν στο κωπηλατοδρόμιο. Η ορνιθοπανίδα συμπληρώνεται με πολλά μικροπούλια, όπως μουστακοποταμίδες, σχοινοποταμίδες, βουρλοποταμίδες, κιστικόλες, διάφορους μυγοχάφτες, στριτσίδες, κεφαλάδες, φυλλοσκόπους και τσιροβάκους.

Πολλά είδη της ερπετοπανίδας ζούνε στην γύρω περιοχή. Μέσα στο έλος και γύρω από αυτό απαντώνται πρασινόφρυνοι, δεντροβάτραχοι, βαλκανοβάτραχοι, γραμμωτές νεροχελώνες, βαλτοχελώνες, κρασπεδοχελώνες, μεσογειακές χελώνες, κυρτοδάκτυλοι, τυφλίτες, κονάκια, λιακόνια, αβλέφαροι, τρανόσαυρες, σαΐτες, δεντρογαλιές, σπιτόφιδα, σαπίτες και οχιές. Όσον αφορά τα θηλαστικά, στην περιοχή ζούνε αλεπούδες, λαγοί, κουνάβια, σκαντζόχοιροι και διάφορα μικρά τρωκτικά και νυχτερίδες. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να εμφανίζονται ξανά τα τσακάλια, ζώα που ζούσανε στην περιοχή πριν κάποιες δεκαετίες. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι στην περιοχή της Μακάριας πηγής ζούνε χέλια αλλά και το πολύ σπάνιο ενδημικό αττικόψαρο (Pelasgus marathonicus).

Ο Σχινιάς είναι ένας σημαντικός βιότοπος που έχει ταλαιπωρηθεί διαχρονικά από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Η διευθέτηση των νερών προς τη θάλασσα, η κατασκευή ενός δαίδαλου αποστραγγιστικών έργων, η απόδοση εκτάσεων προς καλλιέργεια, η εγκατάσταση βάσης τηλεπικοινωνιών, η δημιουργία κωπηλατοδρομείου στη μέση του έλους, τα αυθαίρετα κτίσματα, η ρήψη μπάζων, η βόσκηση και το παράνομο κυνήγι έχουν αλλοίωσει την πάρθενα εικόνα της περιοχής. Παρόλα αυτά είναι ένας τόπος που παραμένει πλούσιος σε άγρια ζωή προσελκύοντας κάθε χρόνο εκατοντάδες επισκέπτες.
 
Περισσότερες πληροφορίες: http://www.npschiniasmarathon.gr/index.php/gr/

Πως θα πάτε

Η περιοχή βρίσκεται 45 περίπου χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Αθήνας. Η πιο όμορφη διαδρομή, αν και λίγο μεγαλύτερη, είναι αυτή που διασχίζει το Πεντελικό όρος, από την Πεντέλη και βγαίνει στη Νέα Μάκρη. Από εκεί θα κατευθυνθείτε αριστερά στη Λεωφόρο Μαραθώνος ακολουθώντας τις ταμπέλες προς Σχινιά.

Εμφάνιση στο χάρτη

πατήστε για να δείτε το σημείο στο χάρτη
(Latitude: 38.146231776405735, Longitude:24.044005245849576)

Photo Gallery

Κυριακή 30 Ιουλίου 2017

Ψαράδες Πρεσπών

Η Ελλάδα έχει τόσους κρυμμένους θησαυρούς που μπορεί κάποιος να ανακαλύπτει έναν κάθε μέρα. Ένας από αυτούς είναι ο παραδοσιακός οικισμός Ψαράδες στις Πρέσπες σε υψόμετρο 850 μέτρων. Οι Ψαράδες είναι ορεινός παραδοσιακός οικισμός που ανήκει στο νομό Φλώρινας και βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του νομού, στη νότια όχθη της λίμνης της Μεγάλης Πρέσπας περίπου 59 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Φλώρινας. Παλαιότερα μάλιστα λεγόταν Νίβιτσι, ενώ έχει αναγνωριστεί ως παραδοσιακός οικισμός και βρίσκεται υπό καθεστώς σχετικής προστασίας ως προς την αρχιτεκτονική του φυσιογνωμία.
Κατά τους χειμερινούς μήνες κατοικείται από περίπου 100 άτομα, ενώ το καλοκαίρι ο πληθυσμός αυξάνεται. Κύρια πηγή εισοδήματος των κατοίκων του όμορφου αυτού οικισμού είναι -όπως είναι φυσικό- η αλιεία, η κτηνοτροφία και ο τουρισμός.

Όπως τα περισσότερα χωριά της ευρύτερης περιοχής, έτσι και οι Ψαράδες, παρουσιάζει ενδιαφέροντα στοιχεία ως προς την τοπική αρχιτεκτονική και τις τεχνικές χτισίματος, όπως εξελίχθηκαν κατά τους δύο προηγούμενους αιώνες.
Όπως υποδηλώνει βέβαια και το όνομα του χωριού, είναι ένα παραδοσιακό ψαροχώρι, ενώ ο επισκέπτης μπορεί να κάνει μια βόλτα με βάρκα και να δει τις μεταβυζαντινές τοιχογραφίες πάνω στους βράχους, αλλά και τα φημισμένα ασκηταριά στα βράχια της λίμνης. Μία βόλτα που θα του μείνει αξέχαστη. Το σημαντικό αξιοθέατο που θα δει κανείς στους Ψαράδες είναι η εκκλησία της Kοίμησης της Θεοτόκου του 19ου αιώνα.
Φτάνοντας κανείς στο χωριό μπορεί να περάσει μερικά ήρεμα 24ωρα, να χαλαρώσει και να ξεφύγει από την ένταση της καθημερινότητας. Θα πιει τον καφέ του, απολαμβάνοντας την ησυχία, θα μιλήσει με τους ψαράδες του χωριού και θα κάνει βόλτα χαζεύοντας τα μαγευτικά τοπία. Φυσικά θα γευτεί φρέσκο ψάρι και τοπικές, παραδοσιακές συνταγές. Ο παραλίμνιος οικισμός των Ψαράδων είναι μια περιοχή με σπάνια βιοποικιλότητα, μεγάλο φυσικό κάλλος, αλλά και τουριστικό ενδιαφέρον.
Ο εθνικός δρυμός Πρεσπών είναι ένα μέρος που σίγουρα αξίζει κανείς να γνωρίσει. Ένα μέρος με εξαιρετική χλωρίδα και πανίδα, όμορφα τοπία και φιλόξενους κατοίκους... Θα βρείτε ξενώνες για τη διαμονή σας και παραδοσιακές ταβέρνες για να απολαύσετε τις τοπικές γεύσεις...

Κυριακή 23 Ιουλίου 2017

Μήλος: όταν εξορύξεις και τουρισμός συνυπάρχουν


Τα εγκαταλελειμμένα θειωρυχεία, στα νοτιοανατολικά του νησιού, δεσπόζουν πάνω από μια όμορφη παραλία και ταξιδεύουν τον επισκέπτη πίσω στο χρόνο.






Όμορφο Κυκλαδονήσι, με μαγευτικές παραλίες, η Μήλος είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός.

Και ταυτόχρονα, ένα ξεχωριστό παράδειγμα αρμονικής συνύπαρξης της έντονης εξορυκτικής δραστηριότητας με τον τουρισμό.
Άλλωστε, τα μοναδικά τοπία της Μήλου οφείλονται κυρίως στο γεγονός ότι είναι ένα νησί ηφαιστειογενές, με μεγάλο μεταλλευτικό πλούτο.
«Η μοντέρνα εξορυκτική βιομηχανία μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με τη φυσική ομορφιά ενός τόπου. Ειδικότερα στη Μήλο, βοηθά τόσο στην τουριστική ανάπτυξη όσο και στη δημιουργία νέων χρήσεων γης μετά το τέλος της εξόρυξης», μεταδίδει ο απεσταλμένος του euronews στη Μήλο, Γιάννης Καράγιωργας.
Τα βιομηχανικά ορυκτά της Μήλου εξάγονται σε όλο τον κόσμο.

«Η εξόρυξη επιφέρει προσωρινές, κατά κύριο λόγο οπτικές, μεταβολές στο τοπίο, αλλά έχει πλέον και την ικανότητα και τη βούληση στη συνέχεια να επαναποδώσει αυτές τις περιοχές, σε χρήσεις (που θα έλεγα μ’ ένα νεολογισμό) μετα-μεταλλευτικές, όπως η επαναδημιουργία αμπελώνων και χρήσιμης γεωργικής γης, αλλά και η δημιουργία νέων υποδομών», εξηγεί στο euronews ο Αθανάσιος Κεφάλας, πρόεδρος του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων.

Μοναδικό στο είδος του, το λατομείο της Αγγεριάς
θυμίζει ουράνιο τόξο.

Ορυχείο της Αγγεριάς, Μήλος, ίσως το μεγαλύτερο ορυχείο μπεντονίτη στον κόσμο!

«Το ορυχείο της Αγγεριάς είναι ίσως το μεγαλύτερο ορυχείο μπεντονίτη στον κόσμο. Από εδώ η εταιρεία παράγει περίπου ένα εκατομμύριο τόνους μπεντονίτη το χρόνο. Είναι ένας πόλος τουριστικής έλξης και το ορυχείο μας. Η εξορυκτική βιομηχανία και ο τουρισμός είναι δυο λωρίδες του ίδιου δρόμου που κατευθύνονται στην οικονομική ανάπτυξη του νησιού», τονίζει ο Ιωάννης Σανούδος, Δ/ντης Λειτουργιών Μήλου της εταιρείας IMERYS.
Η εξορυκτική δραστηριότητα δεν ήταν πάντα φιλική προς το περιβάλλον και τους κατοίκους της Μήλου.

«Η εξόρυξη αναπτύχθηκε πολύ πριν από τον τουρισμό. Η νομοθεσία που υπήρχε τότε δεν έβαζε τα πράγματα στη σωστή βάση. Γενικά, η εξόρυξη τραυμάτισε πάρα πολύ το νησί περιβαλλοντικά. Δεν του έδωσε αυτά που θα μπορούσε ή θα έπρεπε. Τα τελευταία χρόνια θεωρώ ότι υπήρξε μια ισορροπία γιατί αναπτύχθηκε τελικά ο τουρισμός. Η Μήλος έχει δύο πόδια για να σταθεί, την εξόρυξη και τον τουρισμό, που όποτε χρειαστεί μπορεί να πατήσει ή στο ένα ή στο άλλο», λέει στο euronews ο πρώην αντιδήμαρχος Μήλος Αβέρκιος Γαϊτανής.

Κάποτε, εξορυκτική βιομηχανία και τουριστική ανάπτυξη ήταν ανταγωνιστές. Με το πέρασμα του χρόνου, και πολλή καλή θέληση, η Μήλος αποδεικνύει ότι μπορούν να συνυπάρξουν.

Euronews, Αποστολή: Γιάννης Καράγιωργας
[Επιμέλεια, Φωτο: του Πέτρου Τζεφέρη]

Δευτέρα 3 Ιουλίου 2017

Αιγόσθενα (Πόρτο Γερμενό) - Ο μάντης Μελάμπους και ο Ελλέβορος

Το Πόρτο Γερμενό, που διατηρεί και το αρχαίο του όνομα Αιγόσθενα, είναι ένα χωριό που θυμάμαι από μικρός. Θρυλικές εξορμήσεις αρχαίων ψαροτουφεκάδων της δεκαετίας του 1960 και μυθικές ψαριές με θηριώδεις ροφούς, στοίχειωναν για χρόνια την παιδική μου ψυχή. 
Ξαναβρέθηκα στην γλυκιά αυτή ακρογιαλιά, ψάχνοντας τα ίχνη ενός κορυφαίου θεραπευτή της αρχαιότητας. Φυσικά δεν τον βρήκα…αλλά αυτή είναι η ιστορία μας…

Είχα αφήσει πίσω μου την Οινόη και τα Βίλια. Κατηφόριζα οδηγώντας τη μοτοσικλέτα μου από τις ψηλές πλαγιές του Κιθαιρώνα. Ένα ψυχρό αγιάζι που πάγωνε τα δάχτυλα στο τιμόνι παρά την ολόλαμπρη μαρτιάτικη λιακάδα. 
Γι αυτό καταφχαριστήθηκα την γλυκιά ζέστη του ελαιώνα που με τύλιξε λίγο πριν φτάσω στην ήσυχη αμμουδιά που το μαλακό κύμα στόλιζε με μια αφρισμένη δαντέλα.

Προς Κιθαιρώνα

Ασπαλάθια, αγριελιές πουρνάρια και φλόμοι σκέπαζαν τους χαμηλούς λόφους και στον πιο ωραίο από αυτούς ο ήλιος πύρωνε τα καλοπελεκημένα λιθάρια από τα τείχη του αρχαίου φρουρίου των Αιγοσθένων.
Ο όρμος Αιγοσθένων από τις πλαγιες του Κιθαιρώνα
Α, μα τι ωραίο που είναι αυτό το κάστρο μέσα στην ανοιξιάτικη λιακάδα και σιωπή…. Θα γράψω αλλού γι αυτό. Σήμερα ήρθα να βρω τη μνήμη του φοβερού Μελάμποδα. 
Στα Αρχαία Αιγόσθενα υπήρχε ένας διάσημος ναός όπου αυτός ο δαιμόνιος μάντης και θεραπευτής λατρευόταν σαν θεός.
Γεννήθηκε στην περιοχή της Πύλου και θεωρείται ο πρώτος μάντης των αρχαίων Ελλήνων. 
 Αγαπούσε τα φίδια και καθώς έσωσε δυο μικρά φιδάκια (τους γονείς τους σκότωσαν κάτι δούλοι), αυτά τα φιδάκια μπήκαν καθώς κοιμόταν στα αυτιά του και του έμαθαν την γλώσσα των ζώων και των πουλιών. 
Ο Μελάμποδας είχε εφεύρει διάφορες θεραπείες, ήταν ο πρώτος που εφάρμοσε ψυχαναλυτικές μεθόδους και συνέδεσε ασθένειες του σώματος με διαταραχές της ψυχής και του πνεύματος. 
Θεράπευε ιδιαίτερα κάθε είδους μανίες και τρέλες, ήξερε όλα τα βοτάνια και τα μαντζούνια και το αγαπημένο του χόρτο ήταν ο… ελλέβορος. Γνωστό και ως γαλατσίδα ή σκάρφη σε μικρές δόσεις λειτουργούσε ως ηρεμιστικό, το αγαπημένο κοκταίηλ του Μελάμποδα δε, ήταν ελλέβορος με γάλα κατσίκας. 
Μάλιστα από αυτές τις κατσίκες που δυνάμωναν όταν έτρωγαν ελλέβορο πήρε το όνομα της η πόλη: Αιγόσθενα (εκ του Αίγες και Σθένος).
Μπρος στην αρχαία πόλη
Όπως ήταν φυσικό τίποτε δεν βρήκα στα Αιγόσθενα που να θυμίζει τον Μελάμποδα , εκτός από το αρχαίο τους όνομα. Αγριελιές και μικρές μαργαρίτες πολιορκούσαν τις επάλξεις με τις μεγάλες καλοπελεκημένες πέτρες, στην κάτω πόλη. 
Η Ακρόπολη λίγο ψηλότερα υψώνει φοβερά σταχτιά τείχη με ψηλούς τετράπλευρους πύργους. Από τους πύργους αυτούς φαίνεται ο Κορινθιακός να λάμπει μέσα στη χειμωνιάτικη λιακάδα. 
Αν και δύσκολα θυμάσαι εδώ το Μελάμποδα πιο εύκολο σου είναι να φανταστείς το μεταβυζαντινό μοναστήρι που λειτούργησε μέσα στην αρχαία Ακρόπολη: κελιά και αρχαία δωμάτια υπάρχουν ακόμη, αν και ερειπωμένα…

Τείχη Αιγοσθένων

Από τις σκέψεις με έβγαλαν οι φωνές από τους εργάτες που δούλευαν στον βορινό πύργο, στις εργασίες αναστήλωση και στερέωσης. Μεγάλοι γερανοί γύρω από τον πύργο, σαν σιδερένιες απόκοσμες αράχνες βοηθούσαν τους ανθρώπους στο έργο τους. 
Ένας από αυτούς με ρώτησε, καθώς περνούσε δίπλα μου, τι ψάχνω…

 Ε, ιστορίες για ένα Μελάμποδα… απάντησα για πλάκα.
 Δεν μένει εδώ κανένας ρε φίλε… ερείπια είναι,…απάντησε.
– Το ξέρω… αλλά υπήρχε το ιερό του εδώ…

Δεν φάνηκε να νοιάζεται….

– Και γιατί τον λέγαν έτσι; ….το όνομα του φάνηκε πιο ενδιαφέρον.
– Γιατί είχε μαυρισμένα πόδια από…. δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου και τον άκουσαν να γελάει βροντερά.
– Ε…είμαστε όλοι τέτοιοι εδώ …δε βλέπεις; απάντησε και γελώντας μου έδειξε τις μαύρες γαλότσες του.

Δίκιο είχε… Γεμάτο Μελάμποδες ήταν το αρχαίο φρούριο… 
Όλοι σχεδόν οι εργάτες που μυρμήγκιαζαν στους αρχαίους ογκόλιθους φορούσαν μαύρες γαλότσες…
Μα πως δεν τους είδα τόση ώρα; Να τους ζητούσα δηλαδή τίποτα ελλέβορο…

Μπα… το πολύ να μου έδιναν κάνα τσιγάρο….
Πόρτο Γερμενό
Που βρίσκομαι;
Στα Αιγόσθενα, ή Πόρτο Γερμενό, στα σύνορα Αττικής και Βοιωτίας, πάνω στην ακτή του Κορινθιακού κόλπου. 

Ο καλύτερος τρόπος για να πάτε είναι οδικώς ακολουθώντας τον κεντρικό δρόμο Ελευσίνας – Θήβας. 
Στο οροπέδιο της Οινόης, στη διασταύρωση για Βίλια στρίβετε αριστερά, και μετά τα Βίλια ακολουθείτε τον μοναδικό ασφαλτόδρομο που κατηφορίζει στο χωριό.
 

Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017

Χαλκηδόνα Θεσσαλονίκης

Η Χαλκηδών (Χαλκηδόνα) είναι κωμόπολη του νομού Θεσσαλονίκης και έδρα του ομώνυμου δήμου. Έχει πραγματικό πληθυσμό 3.749 κατοίκους (2001).
Είναι κυρίως αγροτική περιοχή. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι αγρότες. Επίσης παρά πολλοί εργάζονται στην βιομηχανική ζώνη της Θεσσαλονίκης

Κατά την Βυζαντινή εποχή , η Χαλκηδόνα ήταν μια κατοικήσιμη περιοχή στην οποία υπήρχε και υπάρχει ακόμη και σήμερα ένα νεκροταφείο της περιόδου στο οποίο μάλιστα φημολογείται πως ήταν ενταφιασμένοι Βογόμιλοι. Επίσης υπάρχει και Ιερός Ναός των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου ο οποίος χρονολογείται κατά την Μεταβυζαντινή περίοδο.Αξίζει να σημειωθεί πως ο Ναός σύμφωνα με το Φ.Ε.Κ./665/1988 τ.Β΄ θεωρείται διατηρητέο αρχαιολογικό μνημείο.

Η Χαλκηδόνα βρίσκεται βορειοδυτικά της Θεσσαλονίκης στη δυτική όχθη του Αξιού.

Το Γιάλετζικ  (Ν. Χαλκηδόνα)
Το παλιό χωριό «Γιάλετζικ» σύμφωνα με τα ιστορικά αρχεία που αναφέρονται στους οικισμούς και τα χωριά της περιοχής μας, πρέπει να υπήρχε ως μικρός οικισμός ακόμη από τα βυζαντινά χρόνια με διαφορετική ονομασία. Αυξομειώσεις πληθυσμού δεν πρέπει να είχε υποστεί σημαντικές, ο αριθμός τον οικιών και των οικογενειών δεν ξεπερνούσε τις ( 30 ) και τα 200 άτομα .
Για αρκετά χρόνια διοικητικά ανήκε στην πλησιέστερη κοινότητα των Κουφαλίων . Έφερε το χαρακτηρισμό «τσιφλίκι» και ανήκε κι αυτό στο μεγάλο βακούφι του Γαζή Εβρέν μπέη. Η απογραφή του 1914 το χαρακτηρίζει «τσιφλίκι».
Όπως αναφέραμε παραπάνω, ο οικισμός, φαίνεται να υπήρχε στον χώρο και τόπο ακόμη από τα χρόνια του Βυζαντίου και κατά τον 8ο μ.Χ. αιώνα με άλλη ονομασία. Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν τη Θεσσαλονίκη και την περιοχή μας μετά το 1430, τα χωριά υπήρχαν και το μόνο που φρόντισαν , ήταν να αλλάξουν τις ονομασίες των δήμων και κοινοτήτων και να τους δώσουν Τούρκικες. Έτσι το χωριό  αυτό παίρνει την  τούρκικη ονομασία «Γιαλετζίκ». Προφανώς οι Τούρκοι έδωσαν το όνομα «Γιαλετζίκ» στον οικισμό αυτό μεταφράζοντας ή παραφράζοντας στην αρχική του ονομασία, η οποία πρέπει να ήταν κατά πάσα πιθανότητα μια από τις παρακάτω:
«Στενό πέρασμα», «Γυμνοχώρι», «Ανεμοδαρμένο».
Εγκατάσταση προσφύγων – μετονομασία σε Ν. Χαλκηδόνα
Μέχρι  το 1926 διατηρήθηκε η παλιά ονομασία του χωριού, το  «Γιάλετζικ». Με απόφαση όμως της τότε Κυβερνήσεως, το χωριό από Γιάλετζικ μετά την εγκατάσταση Μικρασιατών προσφύγων μετονομάσθηκε σε «Νέα Χαλκηδόνα» σε ανάμνηση της γενέτειρας τους «Χαλκηδόνα» της Ανατολικής Θράκης. Ο συνολικός οριστικός αριθμός των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στο νεοσύστατο οικισμό της Ν. Χαλκηδόνας [ νυν Δήμος Χαλκηδόνας σύμφωνα με την απογραφή του 1928] αναλυτικά έχει ως παρακάτω  :
1. Εκατόν πενήντα [150] οικογένειες προέρχονται από το Καδήκιοϊ της Ανατολικής Θράκης.
2. Σαράντα [40]οικογένειες προέρχονται  από τον Πύργο της ανατολικής Θράκης.
3. Τριάντα (30) οικογένειες προέρχονται από το Γενίκιοϊ και Νεοχώρι της Χηλής Μ. Ασίας.
4. Είκοσι (20) οικογένειες προέρχονται από την περιοχή Τσολού Μ. Ασίας.
5. Επίσης (7) οικογένεις προέρχονται από την Προύσσα της Μικράς Ασίας.

Αργότερα εγκαταστάθηκαν Σαρακατσαναίοι καθώς και οικογένειες από τη Δυτική Μακεδονία.
.
Παλιά εθνική οδός
.

Καροποιείο
.

Παραδοσιακός φούρνος
.

Επεξεργασία χαμομηλιού
.

Τα πρώτα πλινθοκεραμοποιεία
.

Νέα Χαλκηδόνα 1932 – Γιορτή της Αναλήψεως
.
Οι πληροφορίες – φωτογραφίες είναι από το βιβλίο του συνταξιούχου Χαλκηδονιώτη Εκπαιδευτικού Στογιαννάρη Ιωάννη «Αναδρομή στις προγονικές ρίζες» και τον οποίο ευχαριστούμε για την παραχώρηση.

Τρίτη 9 Μαΐου 2017

Τήνoς: Η τέχνη του μαρμάρου

Η τέχνη του μαρμάρου στην Τήνο

Η μαρμαροτεχνία και η μαρμαρογλυπτική δεν έχουν σαφή διαχωριστικά όρια στον επαγγελματικό τομέα των Τηνίων. Οι ίδιοι άνθρωποι, που γενικότερα ονομάζονται μαρμαράδες, είναι ταυτόχρονα τεχνίτες και καλλιτέχνες. Τα δημιουργήματά τους είναι πολλά και εμφανή σε κάθε σημείο του νησιού. Παλαιότερα, ακόμη και αντικείμενα καθημερινής χρήσης κατασκευάζονταν από το μάρμαρο του τόπου, όπως τα πετροτύρια για την παρασκευή τυριού, τα καλούπια όπου χύνονταν το σαπούνι κ.ά.

Οι Τήνιοι μαρμαράδες, τις περισσότερες φορές εμπειρικά και με γνώμονα τη διαίσθηση, τη φαντασία και την απέραντη αγάπη για το αντικείμενο της δουλειάς τους, δημιούργησαν – και συνεχίζουν να το πράττουν – εκπληκτικά καλλιτεχνικά αριστουργήματα. Η ιστορία της μαρμαροτεχνίας στο νησί ξεκινά από την αρχαιότητα. Με το τοπικό μάρμαρο φτιάχνονταν ναοί, βωμοί, αγάλματα θεών κ.ο.κ. τόσο στην Τήνο, όσο και στη Δήλο.

Η πρώτη κρίση του επαγγέλματος, που είχε ως αποτέλεσμα και την εξαφάνισή του, ήρθε όταν η πίστη στους παλιούς θεούς άρχισε να μειώνεται σε σημαντικό βαθμό. Στα χρόνια της ενετοκρατίας, το νησί αναδεικνύει και πάλι την έφεσή του στη μαρμαρογλυπτική, η οποία αρχικά αναπτύσσεται γύρω από δύο μεγάλα και σχετικά κοντινά χωριά, τον Πύργο και τα Υστέρνια. Οι Βενετοί πρωτοστατούν στην επαναφορά της τέχνης στην Τήνο, αυξάνοντας τη ζήτηση για τέτοιου είδους καλλιτεχνήματα. Πολλοί ξενιτεμένοι τεχνίτες επαναπατρίζονται. Η επεξεργασία των μαρμάρων αποκτά και πάλι τη χαμένη της αίγλη και αρχίζει να διαδίδεται από γενιά σε γενιά. Το 17ο αιώνα, μαρμαράδες ακολουθούν τους οικοδόμους, για να κατασκευάσουν διακοσμητικά και άλλα μέρη της οικοδομής, ενώ πολλοί ντόπιοι κτίστες συνδύαζαν και τις δύο ιδιότητες.

Η ιστορία της μαρμαροτεχνίας στο νησί ξεκινά από την αρχαιότητα. Με το τοπικό μάρμαρο φτιάχνονταν ναοί, βωμοί, αγάλματα θεών κ.ο.κ. τόσο στην Τήνο, όσο και στη Δήλο. Η πρώτη κρίση του επαγγέλματος, που είχε ως αποτέλεσμα και την εξαφάνισή του, ήρθε όταν η πίστη στους παλιούς θεούς άρχισε να μειώνεται σε σημαντικό βαθμό. Στα χρόνια της ενετοκρατίας, το νησί αναδεικνύει και πάλι την έφεσή του στη μαρμαρογλυπτική, η οποία αρχικά αναπτύσσεται γύρω από δύο μεγάλα και σχετικά κοντινά χωριά, τον Πύργο και τα Υστέρνια.
Οι Βενετοί πρωτοστατούν στην επαναφορά της τέχνης στην Τήνο, αυξάνοντας τη ζήτηση για τέτοιου είδους καλλιτεχνήματα. Πολλοί ξενιτεμένοι τεχνίτες επαναπατρίζονται. Η επεξεργασία των μαρμάρων αποκτά και πάλι τη χαμένη της αίγλη και αρχίζει να διαδίδεται από γενιά σε γενιά. Το 17ο αιώνα, μαρμαράδες ακολουθούν τους οικοδόμους, για να κατασκευάσουν διακοσμητικά και άλλα μέρη της οικοδομής, ενώ πολλοί ντόπιοι κτίστες συνδύαζαν και τις δύο ιδιότητες. Η οικονομική και πολιτιστική άνθηση του 18ου αιώνα βρίσκει τη μαρμαροτεχνία στο απόγειό της. Τότε διευρύνεται το φάσμα των εργαλείων και των τεχνικών της. Σταδιακά τα στενά όρια της Τήνου ανοίγουν και οι μαρμαροτεχνίτες του νησιού απλώνονται σε ολόκληρη τη χώρα και στο εξωτερικό, διαπρέποντας κυρίως στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, την Αίγυπτο και τη Μικρά Ασία. Εκείνη την εποχή γεννιούνται στο νησί κορυφαίοι εκπρόσωποι της νεοελληνικής γλυπτικής.

Οι Τήνιοι τεχνίτες συμμετέχουν ενεργά στην αναγέννηση του απελευθερωμένου Ελληνικού κράτους μετά την τουρκοκρατία. Χρησιμοποιούνται σχεδόν αποκλειστικά από τους Έλληνες και ξένους αρχιτέκτονες για την ανοικοδόμηση της Αθήνας. Η Ακαδημία, το Πανεπιστήμιο, η Βουλή, το Αρχαιολογικό Μουσείο, η Μητρόπολη, αλλά και μέγαρα, εκκλησίες και αναστηλώσεις αρχαίων μνημείων είναι μόνο μερικά από τα έργα που αναλαμβάνουν.

Πολλοί μαρμαροτεχνίτες ανοίγουν εργαστήρια στην Αθήνα. Επιπρόσθετα, με την ίδρυση της έδρας γλυπτικής στο Πολυτεχνείο, το 1847, ξεκινά η διάκριση ανάμεσα στους εμπειρικούς μαρμαρογλύπτες – μάστορες και τους σπουδασμένους γλύπτες -καλλιτέχνες. Ο διαχωρισμός αυτός σηματοδοτεί το τέλος της λεγόμενης «λαϊκής λιθογλυπτικής» και την αρχή μίας νέας εποχής που χαρακτηρίζεται από δύο παράλληλα συστήματα: την «καλλιτεχνική γλυπτική» και την «εμπειρική μαρμαρογλυπτική».

Στα τέλη του 19ου αιώνα, μαρμαρογλυφεία Τηνίων και αργότερα μαρμαροβιοτεχνικές μονάδες ιδρύονται εκτός από την Αθήνα και τον Πειραιά και σε άλλες ελληνικές πόλεις, ενώ συνεχίζεται η έντονη δραστηριότητα στο εξωτερικό. Όμως η μαζική μετανάστευση και ο αντίκτυπος των επιρροών από τον ξενόφερτο τρόπο ζωής αρχίζουν να πλήττουν το νησί και κυρίως τα χωριά όπου αναπτύχθηκε η μαρμαροτεχνία. Παρόλα αυτά η ζωτικότητά αυτών των οικισμών καταφέρνει να διατηρηθεί έως και τη δεκαετία του ’50.
Η παρακμή της τέχνης είναι ιδιαίτερα έντονη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως κατά τη δεκαετία του ’70 λειτουργεί μόνο ένα εργαστήρι σε ολόκληρη τη νήσο. Ωστόσο, η οικοδομική ανάπτυξη του 1978-80, με παραδοσιακού χαρακτήρα κτίσματα, επαναφέρει στο προσκήνιο τα διάφορα μαρμάρινα διακοσμητικά. Έτσι, νέοι τεχνίτες ανοίγουν εργαστήρια στον Πύργο και στη Χώρα, ενώ σιγά – σιγά η ζήτηση αρχίζει να ξεπερνά τα στενά τοπικά όρια. Αυτά τα εργαστήρια στην πραγματικότητα αποτελούν μικρά μουσεία σύγχρονης λαϊκής τέχνης. Έτσι, η Τήνος παραμένει το μοναδικό από τα πρωτογενή κέντρα μαρμαροτεχνίας όπου συνεχίζει να ακούγεται ο ήχος του μαντρακά.

Φωτογραφικό Υλικό από: marmarinos.gr
Πηγή: tinostoday.gr  και stonews.gr
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΟΡΥΚΤΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ

Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

Ο Ραμνούντας και η Νέμεσις

Η ιστορία αυτή έχει να κάνει σε ένα βαθμό με την απονομή δικαιοσύνης. Και είναι αρκετά παλιά. Κρατάει δε από τη Μάχη του Μαραθώνα. Είναι μια ιστορία για μια δίκαιη τιμωρία και τον Ραμνούντα, μια λιγότερο γνωστή αρχαία πόλη της ανατολικής Αττικής
 
Εκείνη την ημέρα δεν πήγαινα να επισκεφθώ κάποιον αρχαιολογικό χώρο. Δεν έκανα μια περιηγητική εκδρομή. Ψάχναμε με τον φίλο μου ερημική παραλία να βουτήξουμε. Ο δυνατός νοτιάς του Σαρωνικού δεν μας άφησε να ρίξουμε το φουσκωτό και εμείς επιμέναμε να πέσουμε στο νερό. Η Ανατολική Αττική δε ήταν σχετικά ήσυχη: η θάλασσα παρέμενε κάπως ήρεμη και μια χλωμή ανοιξιάτικη λιακάδα ζέσταινε τους λόφους με τα πεύκα.
Διασχίσαμε τις ερημιές του Μαραθώνα και ακολουθήσαμε ένα χωματόδρομο, στην απέναντι πλαγιά της αρχαίας πόλης. Αγριελιές και πουρνάρια κατηφόριζαν σαν ποτάμια τις ρεματιές και στο βάθος ο νότιος Ευβοϊκός απλωνόταν σαν γαλανό φίδι στο στενό. Οι απέναντι ακτές της Εύβοιας έφεγγαν μελανές και σκόρπιοι καπνοί από τα χωριά των Στύρων ανέβαιναν θυμιατίζοντας τον σταχτή ουρανό. Ήταν ένα γλυκό, λίγο μελαγχολικό Σάββατο…

Η ακτή που ψάχναμε ήταν ωραία αλλά ακατάλληλη για βουτιά, είχε μια μικρή γραφικότητα με ένα άσπρο ξωκλήσι και ένα μικρό ρέμα με λυγαριές και καλάμια δίπλα στα βότσαλα.  Ανηφοροίσαμε προς τα πίσω και σταματήσαμε ψηλά να χαζέψουμε τη θέα και να φάμε κάνα μπισκότο.  Διαλέξαμε δε το καλύτερο σημείο: ένα πετραδερό έξαρμα ακριβώς απέναντι από τον αρχαίο Ραμνούντα! Θαυμάσια θέα!
Στην αρχαιότητα ο Ραμνούς ήταν μια σημαντική για τους Αθηναίους πόλη γιατί μπορούσαν να ελέγχουν από εδώ τη ναυσιπλοϊα του Ευβοϊκού. Η πόλη όμως ήταν διάσημη για ένα άλλο λόγο. Για το σπουδαίο ιερό της Θέμιδος και της Νέμεσης.  Ήταν μάλιστα το μεγαλύτερο γνωστό ιερό της Νεμέσεως στην αρχαία Ελλάδα…
Ως γνωστόν η Θέμις ήταν θεά της δικαιοσύνης και η Νέμεσις θεά της εκδίκησης, της «δίκαιης τιμωρίας». Το ιερό τους δε ήταν τόσο πλούσιο που το 440 π.Χ. λειτουργούσε ως τοπική τράπεζα.
Μασούλιζα ένα cookie και σκεφτόμουν τον ναό αυτό, χτισμένον εδώ, πάνω σε αυτούς τους λιόφυτους λόφους αντικριστά στην περίκλειστη θάλασσα της Στερεάς Ελλάδας. Ένας ναός της εκδίκησης… Έβλεπα τα χαλάσματά του.

Εδώ, σε αυτό το ναό υπήρχε και ένα μεγάλο λαμπρό άγαλμα της Νέμεσης. Ο Παυσανίας μάλιστα μας διέσωσε και την ιστορία του. Όταν οι Πέρσες αποβιβάστηκαν στον Μαραθώνα πριν την γνωστή τοις πάσι μάχη, ήταν  απόλυτα βέβαιοι για τη νίκη τους. Ήταν τόσο βέβαιοι ώστε μετέφεραν μαζί τους ένα θηριώδη όγκο από μάρμαρο της Πάρου (το πιο εκλεκτό της εποχής γαρ…) ώστε μετά τη νίκη τους να έφτιαχναν με αυτό το μάρμαρο ένα περήφανο τρόπαιο- μνημείο. Τι αλαζόνες θεέ μου… Στην αρχαιότητα όμως οι αλαζόνες εισέπρατταν πάντα τιμωρία. Και τιμωρός τους ήταν φυσικά η Νέμεσις που τους χτύπαγε αλύπητα σαν χταπόδια. Όπερ και εγένετο και στον γειτονικό Μαραθώνα με την γνωστή έκβαση της μάχης. Οι αλαζόνες εισβολείς έφυγαν κακήν κακώς και μεταξύ άλλων άφησαν το πελώριο μαρμάρινο όγκο στην αμμουδιά της ανατολικής Αττικής.
Με το μάρμαρο αυτό οι κάτοικοι του Ραμνούντα και οι σύμμαχοι τους Αθηναίοι έφτιαξαν το άγαλμα της Νέμεσης που κοσμούσε τον διάσημο ναό του Ραμνούντα. Ο Παυσανίας μάλιστα έγραψε πως το άγαλμα φιλοτέχνησε ο πασίγνωστος Φειδίας.  Όμως ο οδηγός του, όταν επισκέφθηκε τον Ραμνούντα του τα είπε λάθος. Το άγαλμα της Νέμεσης στον Ραμνούντα ήταν έργο του γλύπτη Αγοράκριτου, ο οποίος ήταν ένας από τους λιγότερο γνωστούς μαθητές του μεγάλου Φειδία.
Θυμήθηκα την ιστορία εκείνο το πρωί: ήταν μάλιστα ό,τι μόνο θυμόμουν από τον Ραμνούντα αυτή η ιστορία. Τα τείχη της πόλης έλαμπαν ανάμεσα στα πουρνάρια και τους μυρωδάτους σκίνους, οι καλοπελεκημένοι γωνιόλιθοι έστεκαν σιωπηλοί, ενδιαιτήματα για σαύρες και σκαθάρια πλέον και όχι κραταιή άμυνα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Μπήκαμε στο αμάξι συζητώντας για αλαζόνες και για δικαιοσύνη, τινάζοντας χώμα και ρίγανη από τα σκονισμένα μας μποτάκια.
Κρίμα που η Νέμεσις δεν λατρεύεται πλέον… Θα είχε υποθέτω μυριάδες πιστούς…


Που βρίσκομαι;
Ο αρχαίος Ραμνούς βρίσκεται λίγο ανατολικότερα του Μαραθώνα στην ανατολική Αττική. Θα φτάσετε εδώ οδικώς, μέσω Ραφήνας – Νέας Μάκρης. Λίγο πριν το χωριό του Μαραθώνα ακολουθείτε τον δρόμο  προς Αγία Μαρίνα και λίγο αργότερα στρίβετε αριστερά (βόρεια). Υπάρχουν πολλές πινακίδες και θα σας οδηγήσουν εύκολα στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου.

mixanitouxronou.gr
the greek traveller.com

Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

Ξηροκάμπι Λακωνίας: Το αρχαιότερο γεφύρι της Ευρώπης

Το αρχαιότερο γεφύρι της Ευρώπης βρίσκεται στην Ελλάδα...
Δεκαεφτά χιλιόμετρα από τη Σπάρτη, το Ξηροκάμπι, η έδρα του Δήμου Φάριδος, είναι γεμάτη ζωή και διάσημη για το αρχαίο πέτρινο γεφύρι που χρησιμοποιείται κανονικότατα ως σήμερα, πάνω από τον αρχαίο δρόμο Σπάρτης-Καρδαμύλης.

Χτίστηκε πριν από 2.000 χρόνια και χρησιμοποιείται κανονικότατα ως σήμερα.
Δεκαπέντε χιλιόμετρα νότια της Σπάρτης, κοντά στους πρόποδες του Ταϋγέτου, βρίσκεται η κωμόπολη του Ξηροκαμπίου, μια πανέμορφη κωμόπολη «πνιγμένη στο πράσινο».
Στην έξοδο του φαραγγιού του Ανακώλου, του οποίου ρέει ο ποταμός Ερασίνος (Ρασίνα), ο επισκέπτης μένει έκθαμβος στο αντίκρισμα του γεφυριού που ενώνει τις 2 όχθες.
Πρόκειται για ένα ανεπανάληπτης πραγματικά δομικής κατασκευής γεφύρι ηλικίας 2.000 χρόνων που χρησιμοποιείται κανονικότατα ως σήμερα, πάνω από τον αρχαίο δρόμο Σπάρτης-Καρδαμύλης. 

Λέγεται πως είναι το αρχαιότερο σε λειτουργία γεφύρι της Ευρώπης. Έχει κτιστεί από τους Σπαρτιάτες, την εποχή που ο Αύγουστος (τέλη 1ου π.χ. αιώνα) τους παραχώρησε την Καρδαμύλη ως επίνειο.

Ονομάστηκε από τους χριστιανούς «Ελληνικό», έργο δηλαδή των αρχαίων Ελλήνων και από τους κατοίκους της γύρω περιοχής «Καμάρα».

Ο λαός το συνδύασε με την φυγή προς την Τροία της ωραίας Ελένης και την εμφάνιση τη νύχτα του φαντάσματος της γυναίκας του πρωτομάστορα, η οποία θυσιάστηκε για να θεμελιωθεί το γεφύρι…
Φέρει μία στρώση καμαρόλιθων, η διάμετρος της καμάρας του υπολογίζεται στα περίπου 4 μ., ενώ το κατάστρωμα, ο διάδρομος διάβασης, είναι επίπεδος.
Η άψογη μηχανική του δεν αλλοιώνεται από τις υποστηρικτικές κατασκευές που έχουν γίνει στο πέρασμα των αιώνων, ιδίως στο αριστερό τμήμα του κατά τον 17ο αιώνα.
Κατά την τοπική παράδοση αναφέρονται 3 μύθοι για το γεφύρι:
Ο 1ος μύθος αναφέρει ότι: από το γεφύρι αυτό πέρασε ο Πάρις, γιος του Πριάμου με την ωραία Ελένη του Μενέλαου, κατευθυνόμενοι προς την νησίδα Κρανάη του Γυθείου, απ’ όπου απέπλευσαν προς Τροία.
Ο 2ος μύθος αναφέρει ότι: από το ίδιο γεφύρι πέρασε ερχόμενος από την Καρδαμύλη μέσα από τον Ταΰγετο, ο γιος του Αχιλλέα, Πύρρος ή αλλιώς Νεοπτόλεμος για να πάει στην Σπάρτη να παντρευτεί την κόρη του Μενέλαου και της Ελένης, Ερμιόνη.
Ο 3ος μύθος αναφέρει ότι: ο Τηλέμαχος πέρασε από αυτό το γεφύρι ερχόμενος απ’ την Πύλο, το βασίλειο του Νέστορα για να πάει στην Σπάρτη να ρωτήσει τον Μενέλαο για τον πατέρα του Οδυσσέα. 
Καθώς το ρέμα αναζητά τον δρόμο του ανάμεσα στα βράχια και τα τοιχία που ανακόπτουν την ορμή του, σχηματίζει υδάτινα παραπετάσματα και διαδρόμους: ένα θέαμα που βρίσκεται σε μεγάλες δόξες τους χειμερινούς και ανοιξιάτικους μήνες.

dinfo.gr
Διαδώστε την "Ιδεοπηγή"

Popular Posts